Tomols, wi ti Welt nuch anescht woar wi heint, woan ti Natioune nächedr ounenenant. Wal unse Eede lept. Tes zeicht sich sou, taß wenn ti Menschheit kut mit enant auskemmt, noch is nix net sou weit wek voun enant. Noch kou mr zu Fuß aa nuch voun an Kontinent af ten anen kelaaf.
Noch is tes halt vier e hoat lang Zeit kepassiert, taß es emol pa de Toune e schlecht Joahr keewe hot. Ten Waaz houn ti Leit ropkemocht, si houn ketrosche, ten Kuon aufkfasst, noch hot ‘s oukfankt zu rechen, un es hot ka Ent net keewe.
Ti Planze sen schmelmet wuon, ti houn sich nuo kstreckt, ti Paprika sen net emol tezu koumme, taß se häde kepliet. Noch is te Herpst koumme, te Reche hot nochkelosse, owr me hot nuo hie un too e Paprikaschoute kfoune. „Wos mache mr jetz?“ – houn sich ti Leit kfrächt: „E kanz Joah lang selle mr ka Paprikasch owr e Pörkölt ess? Un ‘s kemmt im Windr es Schlochte, noch kenne mr ka Stifoller kfell?“ – wal te kemohle Paprika voun ten Joahr tevier is jo Oktouwr rem touch scho all wuon.
Te Tuorflehrer is noch owr aw en Ketange koumme, taß in Thailant ‘s immer Paprika kit, meh, wi wos ti Leit als kenne kepreich. Te hot tes halt kewesst, wal voun ten in sei Pichr kschriewe woar. Wal owr tomols ti Schul aa im Septembr hot oukfankt, hot me ‘n net selwr af Thailant kennt kscheck, Paprika houle.
Noch, wal kroot alles ausketroummlt woar, houn ti Leit af ten Klaarichtr kstimmt, taß te tirekt zu ten Kenich soull tuot keh, wal wenn ‘r mit tene Weiwr af en Moat vehandlt, noch zohlt mr jo nuo trauf. Un zohl soull ‘r mit Hutzl – houn ti Leit pschlosse, wal ‘s Hutzl jo touch meh pai ne keewe hot teham wi Kelt. E jeets hot e Hambl voull in e Kirpje ketun, noch is te Klaarichtr mit en Schupkoann louskange. Aans is en owr touch nuch eikfalle, noch hot ‘r kfrächt: „Leit! is scho kut, ich keh af Thailant, owr wie wern ich ten Kenich tekenne?“ – Häd ‘r tes net kfrächt! Wal ti Leit houn en oarich auskelacht: „Ten Kenich? Oun de Kroune!“
Noch is te Mann en Tok ocht Stoun keloufe, un is noch in de Hauptstodt in Thailant eigepouche. Pal sjeht ‘r en Puoscht mit e Kroune af ‘n Koupp vier en Spiechl auf un op stoulzier. „Kun Tok! Ihr seit te Kenich?“ – frächt te Klaarichtr. „Ich sen Kenich An san Suh.“ – hot te keantwuot. „We pist tu, un wos wellst?“ – „Ha, Kenich San Suh, ich sen en Schwop voun de Toune un tät kern pa Eich Hutzl keche Paprika eitausch.“
„Tes is scho meeglich.“ – hot te noch kschmunzlt, un hot kleich voun de Hutzl wellt kost. Noch hot ‘s af aamol e laut Musich keewe, un ‘s is en Herr af en Elephant keriede koumme. Te pleit noch vier ne stehn un sächt: „Man Suh! Mit wen pist tu krot im Tischkuoscht? Hot aans Poust kscheckt?“ – Te Klaarichtr hot owr nix me vestane: „Haaßt te Kenich jetz ‚Man Suh‘, owr ‚San Suh‘, wie es ‘r sich krot viekstellt hot?“ – e hot ‘n halt ne wellt falsch ouret.
„Man Vodr, Kenich An,“ – hot noch te Prinz keantwuot: „tes is en Schwop voun de Toune, te well pei uns Hutzl keche Paprika tausch.“ – Kenich An is noch voun ten Elephant ksprounge, hot ti Kroune san Suh opkenumme un aufksetzt, noch hot ‘r aus te Koummr e Simbl voull Paprika khoult, noch houn se ketauscht. „Man Suh“, hot Kenich An ksocht: „preng ti Hutzl zu tei Moudr, ti soull e kut Hutzlsouppe uns koch.“ – Te Klaarichtr hot noch aa alles vestane, noch houn se alli kut kelacht, un e is widr Ham kange.