Tes is emol pa ‘n Friehstick kepassiert, taß ten Kouch sounst nix eikfalle is, wi ten Kenichspoar krot Peckmes af ‘n Tisch zu stelle. Sounst woa jo alles in Uotnunk, wal ‘s Peeprout hot af ‘n kouldiche Teller keleche, ti Puttr woa eenich e Kristallklocke, taß ka Flieche net troukehn, un in de Kläserje woa scho ‘s Rousewasser mit Hunich un e weng Zitroune eikschenkt. Sou halt, wi tes ti Kenichsleit kern ketrounge houn.
Wi ti Majestäde koumme sen – te Kenich hot sei Fraa oun san Oarm kfiehrt – houn sich ti Tiener vier ne kepeckt wi sich tes khert, si houn ene a ihrn Stuhl peikschouwe, noch hot ti Kenichin af tere Prahlschessl kschaat, noch hot se ksjehn, ti is leer. „Ach.“ – hot se noch ksocht. Te Kenich schaat aa, noch sächt ‘r: „Aha. Peeprout halt mit Puttr un Peckmes trauf.“
„Owr, owr, mein Mann, me wirt ‘s touch tirmlich voun ten Peckmes! Loss mr touch pittschee e Steck Schwoategindr prot un kut Aier traufschloch, noch tät mein Tok touch pesser oufang.“ – Ach, mein Schatz, wecherem de net? ‘S hänge touch nuch zwaa Schwoategindr un a Wirscht in de Speisekoummer, owr tu waaßt touch, taß ‘s am pai uns net tirmlich wjet, nuo wjet mr taamisch. Wal tu in mei Lant eikheit host, well ich, taß tu mit mr ouständich tust rede, noch soch halt, taß t‘ voun ten Peckmes taamisch wjescht, noch loss ich tr a kleich ten Schwoategindr ouschneit.
Wal owr ti Kenichin net kut trauf woar, noch is se voun ihrn Stuhl aufkhupst, ‘s Kschirr hot nuo sou kscheppet, si hot ihrn Koupp voun ihrn Mann wekketreht, si hot ‘s krouß Messer kenumme, si is in de Koummer ksprounge, si hot sich e schee Steck Schwoategindr ropkschniede, si hot voun ten Proutkoste zwaa Semml kenumme, si hot kut kesse, noch wi se oun ten Kenich vepeikange is, hot se a nuch ihre Zounge af ‘n rauskstreckt.
Na, te hot owr aa net meh kepreicht. E hot kleich ten Kouch loss zu sich pstell, noch hot ‘r kfrächt, op nuch kenung Peckmess af ten Stellasch in de Kläser steht, wal noch welle se mit sei Fraa alle Muorjet Peckmess friehstick. Sou woa tes noch a. Owr te Kenich hot ti Kenichin alle Tok kfrächt, op se re nuch immer tirmlich is, owr op se scho taamisch is wuon.
Scho e Woche trauf houn se owr koa nimmi midenant kerett. Ti Kenichin hot nuo kleich ‘s krouß Messer kenumme, un si hot sich e jeets Mol e Steck voun ten Schwoategindr ropkschniede. Nochkeep hot kaans ne wellt. Noch woa tes te Kenich soot wuon, e hot e Maur loss in de Mett voun ten Tisch querich tuorich ten Spesisesaal ziech, nuor e aanzich Louch is kelosse wuon, wu se enant ‘s krouß Messer houn kennt niegeraich.
Te Kenich is noch e Weil noch emol in de Speis kange, taß ‘r schaat, wi vil Schwoategindr es nuch kit. Noch sjeht ‘r, taß te aant scho all is, un taß voun ten anen aa nuo nuch ti Hälft af te Stange hängt. Wal ‘r sei Fraa jo kern hat khoot, un wal ‘r kewesst hot, wenn te Schwoategindr all is, sei Fraa ‘n wjet velosse, noch hot ‘r san Kanzler, te wos aus Berlin sich pa ‘n vetinkt hot, un en oarich kscheide Mann woar, kfrächt, wos er tät mach oun seinre Stell.
„Na,“ – sächt ‘r: „ich tät se pitt, si soull touch soch, taß ‘s re schwindlich is voun tere Marmelat.“ – Sou hot tes noch te Kenich a kemocht. Noch hot ti Kenichin am anen Muorjet ksocht: „Tu frächst mich, op ‘s mr sch schwindlich is voun ten Peckmes? Ja, Mann, tes is sou, selpst wenn ich oun ten Peckmes nuo tenk, wjet mr sch schwindlich tevou.“
Te Kenich hot ti Maur iwe ten Tisch also kleich loss wekmach, noch hot ‘r tes krouß Messer kenumme, e hot tes letzt Steck Schwoategindr khoult, e hot loss tichtich Aier trouschloch, noch houn se mit de Kenichin fein kfriehstickt, wal ten Peckmes woar er aa scho oarich soot.