Wie kennde mr kschwindr ksei wi ti Zeit?

Ti Schallkschwindichkeit hot te Mensch vjee sipzich Joah iwewune, jetz traamt mr scho voun de Lichtkschwindichkeit. Noch is owr a tuorich s Internet n Ketange voun am in an Schloch am anen Ent voun unse Welt – owr a in ten Weltall. Ti Menschheit – kou mr ksoch – hot viles kschafft, voun ten, wos tevjee nuo in unse Traam keexistiet hot. Noch frech ich mich: wecherem tu mr net aa alles, mjee Schwowe, taß mr unse Sproch täde zureckhoul?

Sou weit wek, wi s Licht in e Joah, kounn se touch nu net veflouche ksei, wal in unse Uorwaschl steckt touch nuch te Klang voun re, vleicht sellt mr nuo e weng meh in am selwr neihuorich, ti tät a ten Wek pis zu unse Zounge nuch fenn. Ti eschte Wjetr täde schwe un e weng houlprich ten Wek in ten akustische Raum schaff, owr mit e weng Iebung tät tes scho keh.

Un wos kut is, taß mr in de Regel net nuo in sich tät ret, wal mje prauch jo a Koumerode zu sein Tischkuoscht, noch tät mr a nuch anen Leit such, taß mr net ellaanich mit sei Sproch to steht. Vleicht kennt sich a pal widr e Kemeinschaft zoumgetuu. Noch täde a ti Ken owr ti Englsken voun am aa nuch ti Mundart ljen, noch wje mr widr e komplett Voulksgruppe, net nuo sou e halwedi, ti wos nuo e Outenge tevou hot, wos am voun Schwoaz-Weiß-Peldr voun friehr kanz haamlich ouschaat, owr selwr kha aanzich Wuot meh rausprengt.

Alles nuo leicht ksocht? Naa. S wohnt meh Kroft in am, wi wos mr tät tenk. Ellaanich te Welle fehlt am s Menstmol, un taß mr oarich khamout is, owr wos am wichtich is, wos am oun ten Hjetz leet, tuot kit s a en Einsatz, tuot fennt mr a ten Wek zu de Schallkschwindichkeit un wenn s Nout hot a nouch fje vil meh Beschleunigung.

Ich frech mich, wos es kschwindr is: ti Zeit, ti uns am Iwehoule is, owr unsen Welle, tevouzukoumme? Wal te Wettlaaf tät nuo sou lang tau, pis mr täde uns selwr eihoul, henenoch täd uns scho ti Zeit selwr troch. Noch wjee a nimmi ti Froch, op mr Halwede owr Kanze sen. Noch misst mr a net in de Ecke zittr un sich tevou firicht, wann es tes alli merge, taß s uns jo koa nimmi kit. Owr sou lang, pis mje selwr scho vekesse, we es mr emol kewest sen.

Sou lang es mr klaaklaiwisch is, sou lang es mr in sich selpst ti Kroft net sjeht, sich keche de Tendenz zu stemme, sou lang es mr vleicht in sei Stiepje e Tränje in de Aache nuo veripplt, hot mr ka Chance net. Owr noch, we mr alle Tok tenoch sucht, wu es in am ti Kroft ruht, wu es me sche fent, un we me sche kfoune hot, noch se aus ihrn Vesteck rauszerrt, em re n freie Laaf zu gewehrn, noch kou mr a nuch emol keprowjee, zu schaan, op mr net touch kennt kschwindr ksei wi ti Zeit, ti uns em e Hoastoark escht iwehoult hot.

Owr wie is tes, nix keprowjeet zu houn un zu soche, taß tes eh net tät keh?! Wal we mr oun ewos klapt, noch kit s a Kroft in am. E Leistung is nuo noch in am, we mr ti Zäh zoumpeißt, Luft scheppt, taß ti Lunge iwelaawe, un selwr maant, taß am nix in de Welt kounn aufkhal. Tes houn mjee em uns rem net ksjehn, tes hou mr in ka Schul net keljent: owr ti Kroft steckt in uns!